Şu günlerde gündeme yetişemiyoruz, şu yaşadıklarımıza bakın, 8 yaşında masum bir çocuğu Narin’i kendi ailesinden birileri acımasızca öldürüyor. Çözülemeyen soru işaretlerine özel ekipler ve MİT’te dahil oluyor, peki bu aileye akıl veren kim? O üst akılı veren önceden planlanmış bir cinayeti ev toplantılarıyla ört pas etmeye çalışan plan yapan kişi kim? Daha Narin’in acısı tazeyken, Tekirdağ’da cinsel istismara maruz bırakılan 2 yaşındaki bebeğin yaşadıkları bir gazeteci olarak bunları kamu oyuna yansıtmak o kadar acı ki… İnsanlara ne oluyor, bize ne oluyor gerçekten, Kadın cinayetleri deseniz almış başını gidiyor, Uyuşturucu madde tüm dünyanın kabusu, kullanımı 10 yaşına kadar düştü. Gençlerde madde bağımlılığı artışı ise Türkiye’nin başlıca sorunları arasında. Emniyet, Bakanlık elinden geleni yapsa da asıl iş ailede bitiyor. Ebeveyn çocuklarını kontrollü bir şekilde takip etmesi gerekiyor. Aile çocuğun nerelerde dolaşıp kimlerle arkadaşlık ettiğini bilmek zorunda, en önemlisi sevgi! Sevildiğini bilen bir çocuk ailesinin onun düşüncelerine saygı gösterdiğini gördüğünde bu tür maddelere bulaşacağını sanmıyorum. Madde bağımlılığı özenti ve sorunlardan kaçmak için çare gibi gözükse de derinlere sürükleyebilir. Yıllarca adli muhabirlik yaptım bu tür olaylarla çok karşılaştım onun için SEVGİ VE DEĞER gören hiç bir birey uçuruma dalmaz!
Gelelim Duyarsızlığımıza..
Aynı şeyleri durmadan yaşayan bir insan düşünün, olaylara duyarsızlaşmaz mı sizce?
İşte toplumumuzun yaşadığı da bu; Toplum, geçirdiği travma karşısında duyarsızlaşırken “nemelazımcılık, bana zararı dokunmayan her kötülüğün zararı yoktur” hastalığına yakalandığının bile farkında değildir.
Öyle ki, zarar gelip insana yapışmayıncaya kadar, yaşanılanın her kaosa karşı duyarsızlık toplum içinde sürüp gidiyor maalesef.
Umarım en kısa zamanda kendimize geliriz! Umarım…
