Kasım…
Kerpiç evin alt kat oda duvarları yer yer parça parça dökülmese babam yine bize sitem edecek birşey yaratırdı.
Kerpiç duvara top vurmayın tembihi birleşmiş milletler’in veto değerindeydi ana yakan top oyununun o cazip skoru hiçbirşeyi durduramazdı o soğuk eski kasım aylarında..
Çıtır çıtır yanan odun sobasinin mistik sıcaklığı toplardı bizi…akşam üzeri daha da kirilan sıcaklığı yanıp kavuran ağustosdan kalan kavruk güneşin artık csxibrdini kaybettiği kasım.
.annem tereyağını niye böyle güzel yaparsın ki….
Ya babamın demledigi çayın rengi kekremsi dadı….
Sarı ucuz ahsapli masanın etrafında topladığımız kendi zengin ruhumuzun huzur biriktirip sofraya taşıdığımız kasımlar…
Sıcacık ekmek kokusu tüm mahalleyi sarar alıç recelinin en gözde ikilisini buluşturur hiç serpme kahvaltı saçmalığında övünmezdik…
Ah çocukluğumun gökkuşağı renginde hayallerimi kısık ateşte demlenen ruhuma taşıyan eksik yanım…
Herşeyi de dengeleyip hiç şikayet etmediğimiz Eksikliğimiz varolani donatarak şımartarak beslediğimiz kasım ayları….
Sarıya hüzün
Okuduğum kitabın sayfalarına hep küçük hatırlatmalar şifreler sakladığım roman kahramanlarım..
Her öyküde bir kuble kendimi sunak gönüllüsü seçen ben…
Akşam üzeri kızıla nakşedip batan sonbahar gün batımı….ne çok izlediğim son ay batimlar üşenmeden aynı kasımda vuslata gelen mevsim aşkım……
Çıtır çıtır ısıtan fakir sobanın zengin sunumu ve duvardan düşen kerpiç parçası ….düşen bembeyaz kerpiç kadar hissizim şimdi…ARZU BEYAZYÜZ KIPRIS..
